De Wondere Wereld van het Boliviaanse Wegennetwerk

Buenos Dias iedereen!
Laatate berichtje verstuurd vanuit een koud en miserabel busstation in La Paz waar het moraal er niet echt beter op werd. Alletwee ook nog eens half grieperig en hangerig door die stomme hoogte waar we zaten (La Paz is een van de hoogst liggende steden op aarde, zo´n 4 km boven zeeniveau) EN nog eens een 12 uur durende busrit in het vooruitzicht over de bekende slechte (80% ongeasfalteerde)wegen. Tot nu toe hadden we alleen nog maar korte busritjes gehad dus konden we nog niet echt meepraten met de mensen die er al mee te kampen hadden ghad: busritten van 22 uur in een volgepropt busje met kippen, vast komen te zitten in rivieren, vertraging van uren waarbij je zonder water en eten zit enz.enz. Positieve berichten alom dus :s
Maar goed, het eerste gedeelte ging goed, aardig geslapen maar toen werd het ochtend en begon het slechte gedeelte van de reis. Hobbels, bobbels en kuilen tot en met, 2 keer een modderrivier moeten oversteken waarbij eerst 10 minuten lang geprakkizeerd moest worden door chauffeur en bijstanders hoe het aangepakt moest worden (er ging zelfs iemand eerst met opgerolde broekspijpen doorheen om te kijken hoe diep het was)waarna we al schommelend er doorheen zijn gewaad. Nahjaa, ook weer meegemaakt dus.
Tijdens de rookpauzes had Pat nog wat Engelssprekende medepassagiers ontmoet waar we onze verdere trip in Uyuni mee hebben voortgezet. Einddoel van de busreis was namelijk dat plaatsje, waarvanuit je een tour kan doen naar de zoutvlaktes wat qua kleuren ed. supercool scheen te zijn.
Zelfde dag dus even een tourtje met zn zessen geboekt maar eerst een hotel gevonden waar we met zn allen konden blijven. Dat was op zich zo gedaan, alleen kampte het plaatsje met een watertekort waardoor we die dag maar een half uur hadden om te douchen, voor de rest was er geen water! Armoe troef dus, als je een voor een heel hotel maar een half uurtje water hebt, waar iedereen in dat half uurtje een douche moet hebben (en de w.c.´s dus ook mee meetellen=de hele dag was er dus niet doorgespoeld:p )

Ondertussen zaten we voor de verandering weer eens zonder geld aangezien de pinautomaat out of order was. Dit zou volgens het schermpje een paar minuten duren maar toen we na een halve week terugkwamen deed ie t nog niet..Gelukkig van 1 van de boyz wel geld kunnen lenen zodat we niet weer een of andere stunt hoefden uit te halen om aan centjes te komen.

Anywayz, de volgende ochtend zouden we dus om 10 uur vertrekken. Iedereen zowaar op tijd zn bedje uit, wat voor de 1 niet zo makkelijk was als voor de ander aangezien het uiteraard weer erg gezellig was geworden de nacht ervoor. Tot ergernis van de rest van het hotel, waarvan de muren van papier leken te zijn. Op het laatst dreigde de eigenaar maar met het uitzetten van de stroom waardoor we geen licht meer zouden hebben om door te kaarten hehe.

Helaas was dit Bolivia waar tijd geen enkele toegevoegde waarde heeft en klagen ook niet. We vertrokken dus 2 uur later. Dit keer met een 4x4 al maakte dat niet echt veel uit aangezien de wegen wederom superSUPER slecht waren. De wegen naast de wegenwaren zelfs nog beter, heel apart.
Maar het was het waard, de zoutvlakte was supercool!
Het was een beetje volgelopen met water waardoor je de bergen op de achtergrond een soort van zag ¨drijven¨ en je over het hele geboedje geen diepte zag. Beetje moeilijk uit te leggen allemaal maar je moet straks de foto´s op Facebook bij Patty maar weer even bekijken.
Het was na jungle, strand, woestijn, lava en gebergte weer eens heel wat anders in ieder geval.
´s nachts overnacht in een plaatsje wat leek op een barakkenkamp om de volgende dag weer verder te gaan om verschillend gekleurde lagunes te bekijken, die ook supermooi waren.

Maarrr, uiteraard moest en zou er weer ergens wat misgaan; we kregen autopech, ergens midden in een brok woestijn! We waren bij een lagoon aangekomen met wat flamingo´s samen met de andere groep die dezelfde tour deed (en de vorige avond al een lekke band had gehad) en wilden net weggaan toen de auto niet meer wilde starten! Nu vonden we het al speciaal dat sinds vertrek er bij elke stop onder de motorkap gekeken moest worden en er ondertussen ook al schokdemper verloren was, maar goed, het beestje deed het voor de rest nog aardig.
Nu dus niet meer. De hele middag werd eraan gesleuteld,(wij vermaakten ons ondertussen prima met domme foto´s maken en een fles wodka) banken eruitgehaald (die het prima deden als strandstoelen) om bij allerlei onderdelen te komen, zelfs 2 andere chauffeurs erbij gehaald, maar helemaal niks dus. Na 2 uur vertrok de andere groep dus maar richting hostel en zou een andere auto sturen om ons op te halen. Wat bij elkaar 3 uur zou duren. Gelukkig kwam die ook net op tijd, want de zon ging al zakken wat betekend dat de temperatuur zo langzamerhand richting het nulpunt zou gaan..Gelukkig had de ¨nieuwe¨ jeep goedwerkende verwarming zodat we niet al te verkleumd bij het volgende kamp aankwamen. Even gegeten, wat wijn weggeklokt en toen maar naar bed gegaan want de volgende ochtend zouden we om half 4 vrolijk gewekt worden voor een zonsopgang bij wat geisers. (flinke stoomwolken die uit de aardkorst spuiten).
Ondertussen was onze chauffeur ook aangekomen met onze originele tourjeep, en was deze weer helemaal ready to go.
Tot na een half uur na vertrek de volgende ochtend, want toen stonden we dus weer gewoon stil! Gelukkig was er rekening mee gehouden en konden we verder tuffen. Het werd dus geen zonsopgang bij de geisers, die we wel hebben gezien maar in de duisternis, maar vanuit de jeep. Net zo mooi en in ieder geval warmer :D
Nog even genoten van een spartelpartij in een hotspring, toen nog wat lagoons bekeken en toen was het weer tijd om naar Uyuni terug te gaan, want we zouden ´s avonds met zn zessen de bus nemen richting het zuiden. Als er die avond geen staking op de weg was! Serieus, in dat getverdemse Bolivia gaat NIKS, maar dan ook NIKS normaal! En dat in combi met de situaties waar we normaal al in verkeren..Maar goed, maar weer een hostel opgezocht en de volgende ochtend vertrokken richting Tupiza, de plaats waar wij en een van de gasten, Mark, een New Yorker van 41, zouden blijven en de rest een andere bus naar de grens zou pakken. Dit en het verblijf voor de rest vlotjes verlopen,was een plek die omgeven werd door allerlei verschillend gekleurde bergen en zelfs door western helden Butch Cassidy & the Sundance Kid (ken je klassiekers) als laatste plaats was gebruikt om allerlei overvallen op postkoetsen ed. te plegen. Na een dag en nacht gespendeerd te hebben werd het tijd om verder te gaan, en wel naar...Argentinie! Maar dat is weer een ander verhaal, wat een grensoverschrijding betreft, dus die lap bewaar ik wel voor de volgende keer ;-)