Arctic Easter

ZO!
Het was een tijdje stil maar er waren dan ook geen echte spannende dingen gebeurd; geen rondvliege3nde Aziaten en ik ben elke keer te lui om midden in de nacht de kou in te gaan voor een lichtshow. Het thema 'hond' is ondertussen vervangen door 'hout' aangezien het seizoen zo'n beetje iss afgelopen. Er moet een kleine windmolen komen te staan op de helling voor het huis dus er moesten wat bomen omgezaagd worden. Daar zit nog behoorlijk wat theorie achter trouwens. Ik zou denken cirkelzaag erin, beetje kijken waar ie moet vallen en daar beginnen met zagen en dan gewoon heel erg hard hopen dat ie dan ook valt waar ie moet vallen. Maar je moet dus allerlei inkepingen maken hier en daar, kijken of de takken niet verstrengeld zitten in een andere boom, zorgen dat je aan de hoge kant van de helling staat en er niks in je nooduitgangspad ligt. Anyways, mijn eerste boom was nog vastgebonden met een touw aan een andere boom om er nóg meer voor te zorgen dat ie goed zou vallen maar plofte dus gewoon alsnog op het afdakje waar het brandhout opgestapeld lag. Gelukkig had ik alles gedaan wat me verteld was dus in theorie was het niet mijn schuld.
Verder bezig geweest de rest van de (wel normaal) omgezaagde bomen te verslepen, in stukken te zagen (Fairbanks Chainsaw Massacreeeee mwuhahahaaaaa!!) , de brokken boomstam naar de goeie plek gooien, splijten, opstapelen, slepen met overgebleven takkebossen helling op en af, kortom, ben behoorlijk klaar met dit thema.

Gelukkig was daar Iris die weer terugkwam van haar langlauf/hondentrip (toen wij van onze vorige kampeertrip terugkwamen heeft zij daar nog dagen in d'r eentje rondgebanjerd) en graag weer voor een volgende trip naar het hoge noorden wilde. Dussss hebben we afgelopen Paasweekend weer koers gezet naar het poolgebied alleen nu nog noordelijker, dus nog witter, nog coolere bergen maar gelukkig niet kouder. De lente is aangebroken dus ´s avonds was het max -18 en overdag denk rond de -5. t Is inderdaad maar wat je gewend bent..
De vorige keer waren we naar het plaatsje Wiseman gereden, wat welgeteld 14 inwoners heeft, en nu reden we naar Gailbreath, wat helemaal geen inwoners heeft. Ik geloof dat het alleen maar een naam heeft gekregen omdat er een vliegveldje is (2 keten, wat lampies en een landingsbaan van een paar meter, had iets weg van een maanstation, zo in die witte vlakte). Daar de auto neergezet en er voor de nacht gebleven. Alleen zaten we al zo noordelijk dat het daar al niet meer echt nacht wordt, maar gelukkig was het slaapmasker ingepakt Werd al uitgelachen om mn 'head bra', maar was getver blij dat ik hm bij me had!
De volgende dag alles op de slee gehesen en de bergen ingetrokken. Gelukkig was er nog een ander hondenteam ook in dat gebied aan het kamperen dus konden wij hun trail gebruiken. Het hele sleegedoe is niet zo easy riderachtig als het lijkt, je kan namelijk niet gewoon in het wilde weg cruisen met je slee omdat er toch overal sneeuw ligt, want die sneeuw is takkehoog en heel fijn dus die hondenpootjes zakken er vol gas in.
Anyways, na een paar uurtjes heuvel op, heuvel af te zijn gegaan kwamen we in een soort vallei aan en zijn daar gestopt om het kamp op te zetten. Waren echt supercondities, strakblauwe lucht, volle bak zon, niet al te diepe sneeuw dus je stond niet de hele tijd tot aan je middel vast en het stikte er van de dooie takkebosjes dus n vuurtje was zo gemaakt. M'n pas verworven haatgevoelens jegens brandhout werden voor het gemak maar even opzij gezet, want, zonder vuur geen sneeuwsmelterij dus ook geen water.
De rest van de middag lekker in het zonnetje gelegen in de opening van de tent met het kacheltje aan, superchill
's Avonds hoorden we nog wat gehuil vanuit de verte en dachten we dat het van die andere kampeerders afkwam. Maar ik viel er mee in slaap en werd er wakker mee (gelukkig waren ook de oordoppen ingepakt want ons geteisem deed vrolijk mee aan het gejank) en naarmate de ochtend vorderde kwam er steeds meer geluid vanuit verschillende richtingen, en ook steeds dichterbij dus het waren gewoon wolven. Heb ze verder niet gezien want ze zijn superschuw maar wel een maf idee! Voor de rest 's ochtends Iris uitgezwaaid, die weer een andere richting opging, de hondjes voor de slee gespannen en richting wat bergen gegaan, wederom met superweer, 's middags weer in de zon gechilled, 's avonds lekker gegeten, wijntje erbij en mn iglo slaapzak weer ingekropen, hmmmmm..

Volgende dag de slee weer ingepakt en weer een andere trail opgegaan vanwaar we na een paar minuten al een paar kariboes (wilde rendieren) zagen. We hadden de juiste vergunningen én geweren bij ons, dus hop, een jachtactie ingezet. De beesten hadden ons natuurlijk al zien aankomen dus zetten zelf ook een actie in, maar ze gingen niet superhard op de loop dus we hadden nog kans. Zo langzaam mogelijk slopen we dichterbij (voor zover je kan sluipen met 14 honden en een slee met spullen bedekt met een groot blauw zeil) en ik stopte de slee zodat John zn geweer kon pakken en kon richten. Dat alles lukte nog, alleen waren de hondjes het na wat minuten zat en kwamen weer in beweging. En gingen rennen. En wilden niet stoppen dus ik gooide het anker uit (een grote haak aan een touw die aan de slee vastzit en zich in de grond graaft) alleen knapte het touw. Dag noodrem dag. Gelukkig deed de 'normale' rem het nog en kon ik ze nog genoeg afremmen zodat John me kon inhalen en me kon helpen die krengen tot stilstand te brengen en alsnog een schot in de goeie richting te lossen. Wat dus een schot in de roos was, hoihoihoi! Beestje was helaas niet in 1 x dood dus hij moest erop aflopen om het finaal af te kunnen maken en uiteraard volgde toen de volgende chaotische hondenactie; ze besloten ineens met zn allen keihard rechtsomkeert te maken. Oooohhh ik zag mezelf al als een ongeleid projectiel die hele vallei doorsjezen maar gelukkig was die slee zo groot en verzwaard dat ze hm niet in 1x om konden trekken en moesten ze wel stoppen. Fuckers. Maar goed, John had ondertussen dat beest afgeschoten, kwam weer terug om die honden de juiste richting op te krijgen zodat we die kariboe op de slee konden krijgen (ik had heel handig het mes vergeten want normaal slacht je het ter plekke zodat je niet loopt te zeulen met een zak met vlees, alleen met de rib-eyes, karbonaadjes, spare ribs en wat al niet meer voor lekkers ). Uiteraard werkten onze brave viervoetertjes weer es niet mee waardoor de slee twee keer over die dooie kariboe een werd getrokken, maar goed, op het laatst was het beest toch op de slee gehesen en konden we terug naar het kamp om het uit te benen! Het enige wat ik heb gedaan is kijken en een poot vasthouden dus hier geen stoere verhalen verder over maar al met al wél een cool avontuur!
Toen we 's avonds in de tent zaten en ik ff door 'het raam' naar buiten keek, bleken er een hele kudde kariboes in de achtertuin te staan! Dus hop, geweer weer gepakt en er zachtjes op afgelopen, maar door het geblaf en gejank waren de beestjes gealarmeerd en sloegen op de vlucht, en nu zat de gang er wél aardig in dus kon John helaas niks raken. Maar wel een mooi gezicht om zo van dichtbij te zien!
Aangezien het wc papier en de koffie op begonnen te raken hebben we de volgende dag alles maar ingepakt en zijn we weer richting huis gegaan. Na 4 dagen was het ook wel weer welletjes, die douche begint dan toch wel te lonken. maar het was echt een toptrip, in ieder geval een heel ander Pasen dan normaal