onze eerste minuten in Peru..

In onze laatste update werd nog verslag gedaan van de planning dat onze gastheer plus vriend ons gingen vergezellen naar Mancura, maar zoals wel vaker (eigenlijk meestal) gaan de plannen die je maakt met mensen buiten Europa totaal anders dan je voor ogen hebt. Niet echt een verassing dus dat we donderdag nog steeds in Het Huis in Montanita zaten en gastheer nog steeds in een andere stad zat. We wilden eigenlijk niet weg zonder even normaal dag en bedankt te zeggen en we moesten toch overstappen in dezelfde plaats dus hebben we ´s middags de bus erheen gepakt en zijn we naar zn appartement daar gegaan voor nog een laatste feestavondje.
De volgende dag afgezet bij het busstation waar we uiteraard (want leren doe je het nooit) supergaar nog 3 uur op een bus moesten wachten. Gelukkig kwam die niet telaat, want zoals we ons voelden, was het einde echt nabij. Als je de foto ziet (komen eraan!)waarop Pat grieperig op dr backpack naast een koek en zopie tent ligt te slapen, begrijp je misschien een beetje de sfeer..
Maar goed, de bus dus gepakt richting Peru. Dat ging allemaal nog goed, bij de grens netjes een stempel gehaald en weer de (goeie) bus in. Toen moesten we voor een 2e x stoppen bij nog zo´n grensgevallig tentje en stond er een rij voor een loket. We zagen iedereen papieren invullen dus wij dat ook gedaan, een half uur in de rij gestaan om vervolgens weggestuurd te worden zonder wat te krijgen! stempelmevrouwtje brabbelde iets tegen het mannetje van de bus die met de hele meute was meegelopen dat we Hollanders waren en dat was t. Hij keek al een beetje puzzled, discussieerde wat met de buschauffeur die erg boos begon te kijken en na 5 minuten half brulde dat we de bus inmoesten. Okaaaayy..
Weer in slaap gevallen tot we wakker werden en we waren gestopt omdat er paspoort controle was. En ja, waar waren die Hollandse meisjes?Weer om ons paspoort gevraagd en na 10 minuten gediscussieer met mede-passagiers(want wij snapten er natuurlijk weer es niks van) moesten we de bus uit bij een tussenstop van de busorgainsatie waar we aan waren gekomen en begonnen er verschillende discussies met de politie, chauffeur, mannetje van de bus, mannetjes van de organisatie en nog wat mannetjes die ook weer wat duurde terwijl wij maar met vragende ogen op onze backpack op de grond zaten te wachten WTF we nu moesten doen!
Nouja, het hele drama eindigde ermee dat de aardige politiemeneer ons terugreed naar de laatste stempelpost, we de goeie stempel kregen, weer terugebracht werden naar het busstation en daar fijn 6 uur hebben moeten wachten op de volgende bus.
Maar vanaf toen is alles goedgegaan hoor. Zijn in Mancura aangekomen, een plaatsje wat straks net zoals Montanita zal gaan zijn als ze eenmaal de bouwputten hebben gesloten, want alles ligt open!Heel fijn als het, zoals onze eerste dag hier, KEIHARD regent en alles in 1 grote modderpoel veranderd.
Uiteraard ook dat weer overleefd hoor. De eerste avond zitten barren bij een happy hour bar/pizzeria en aan de praat geraakt met het barventje en de cocktailman, waarbij de eerste ons een verblijf in zn huis aanbood wat we, uiteraard, hebben aangepakt! Verblijven nu in een heel simpel in elkaar geflanst (bijv. geen ramen van glas maar van gaas)maar superrelaxed huisje op een heuvel tegenover het strand. ´s Ochtends zwemmen en op strand wandelen, dan naar het centrum voor brunch en daarna weer wat rondhobbelen hier en daar. Same shit, different location dus, maar nog het verveelt nog steeds niet aangezien we nu weer in n ander land zitten wat toch (als slaat het nergens op) een ander gevoel geeft.
Gister trouwens n aardig hachelijk avontuur beleefd. We gingen naar wat hot springs (warm water wat uit de grond komt borrelen) met cocktailman en barventje op de crossmotor en quad. Lekker zonder helm en de quad zelfs zonder licht en aangezien het water van de vorige dag nog niet weg was was het overal nog supermodderig, waardoor de klompen klei je om de oren vlogen (en in je haar, tussen je tenen en slippers waardoor we bij aankomst nog langer waren dan we, als Avatar zoals we al genoemd werden, al waren). Het was echt een groot glijfestijn, zijn zelfs een keer bijna totaal vast komen te zitten waarbij een man, die geloof ik echt vaststond met zn motor, al zei dat we beter niet verder konden gaan. Pat en ik hadden het eigenlijk al gezien en vonden het allang best, maar neen, er was geen terugweg mogelijk!
Maar eind goed al goed hoor, hebben die hotsprings bereikt en hebben lekker liggen chillen. Nouja, eerst dus wel tot ik me bedacht dat het echt en typisch scenario was voor zo´n horrorfilm! We waren daar namelijk alleen met zn vieren, ongeveer 3 kwartier verwijderd van de bewoonde wereld, midden tussen bergen en bossen in het pikkedonker! Maniacal massmurderen in Mancura, part 1..
Vandaag uitgevonden waar ¨normale¨ mensen hun eten kopen (dus geen minimarkets waar je als toerist alleen kaas en crackers kunt kopen) en hebben daar wat eten ingeslagen zodat we voor het eerst sinds we weg zijn gegaan (oke, misschien wat langer) weer zelf eten hebben kunnen maken en er morgen iets lekkers met vis voor ons geprepareerd wordt. Als het goed is natuurlijk, want je weet het nooit..
Nou we gaan weer even verder met ons avondritueel, tot laters maar weer!